Soms, als de zon heerlijk schijnt, als de bloemen overal geuren en je je jong voelt, dan zou je God wel willen danken voor al het goede, dan zou je Hem een lofoffer willen brengen. Als er dan een offer van je gevraagd zou worden, zou je royaal je portemonnee trekken of zonder spijt een groot bedrag overmaken.
Maar het vreemde is, dat als we ons gelukkig en sterk voelen, we bereid zijn om alles te doen behalve ...te vragen wat de Here wil dat we zullen doen.
Geluk, vrede en blijdschap stijgt ons nu eenmaal altijd naar het hoofd en helaas zijn het alleen de moeilijkheden en de nood die ons stil kunnen maken voor God.
Als we diep doordrongen raken van Gods onbeschrijfelijke geduld, hoe Hij bereid was om ons te verdragen in al onze eigenwijsheid en eigenzinnigheid, dan wordt er in ons hart een verlangen geboren om echt stil te worden en verlost van al onze eigen inzichten te vragen: ‘Here, wat voor plan hebt U met mijn leven? Leer mij Uw weg te gaan’.
Maar dan gaat de Bijbel ineens een heel ander Boek voor ons worden. Dan gaat God tot ons spreken. Dan gaan nieuwe werelden voor ons open. Dan gaan we verstaan wat we misschien al zo vaak lazen, maar niet begrepen. God wordt dan niet een God van verre, maar van heel nabij: Een God van ons dagelijkse leven. Door Zijn Woord maakt Hij ons dan vertrouwd met Zijn Goddelijk denken, waardoor ons eigen denken vernieuwd wordt. Daardoor gaan we verstaan wat in Zijn ogen goed is en wat Hij van ons vraagt: niet anders dan getrouwheid lief te hebben en ootmoedig te wandelen, te leven met Hem. Dat is de ware verlossing van de duistere gecompliceerdheid naar de eenvoud van het leven met God.