Toen de Here Jezus in Galilea terugkeerde, werd hij met grote welwillendheid ontvangen. Hij werd door allen geprezen (:15). En de ogen van allen waren op Hem gericht (:20). En allen betuigden hun instemming met Hem en verwonderden zich over de woorden van genade die van Zijn lippen kwamen (:22). Maar als al deze welwillende mensen niet krijgen wat ze verwachten, blijft er van de welwillendheid niets over (:28,29).
Deze wonderlijke ommezwaai van de gezindheid van mensen zien we heel vaak in de Bijbel. Denk alleen maar in het Nieuwe Testament aan het hosanna-geroep toen Jezus Jeruzalem binnentrok (Luc.19) en korte tijd daarna: „Kruisig Hem, kruisig Hem!”(Luc.23). Het waren dezelfde mensen die het eerste èn het laatste riepen... Niets veranderlijker dan de mens, zegt het spreekwoord. „Als een golf der zee, die door de wind aangedreven wordt en opgejaagd. Innerlijk verdeeld als hij is, ongestadig op al zijn wegen”, zegt de apostel Jakobus. Komt er geen eind aan dit slappe gedoe?!
Goddank is er bevrijding van deze vreselijke onevenwichtigheid! Tenminste, als we inzien dat wij in wezen niets verschillen van de mensen die in de Bijbel beschreven staan.
Is het bij ons ook niet zo, dat wij wel willen juichen in onze God als we de wind mee hebben? Maar o wee, als er beproevingen komen, dan mopperen we en kruisigen ook wij Jezus voor de tweede keer!!
Hoeveel beproevingen zullen er in ons leven nog nodig zijn, voordat wij leren om onder alle omstandigheden te blijven juichen in onze God! Want al zou er niets meer overblijven van alles wat de aarde ons te bieden heeft, dan nog blijft als de grootste zegen over dat God als de eeuwig Getrouwe ons nooit verlaten zal!