Johannes’ glorietijd was voorbij. Hoe diep was hij zelf hiervan overtuigd! Maar de mensen konden niet begrijpen dat hij niet jaloers zou zijn. En om zelfmedelijden op te wekken, kwamen ze met stekelige opmerkingen: „Rabbi, die met U was aan de overzijde van de Jordaan..., die doopt en allen gaan tot Hem”! Maar het antwoord dat Johannes geeft, richt de aandacht niet op hemzelf maar juist nog meer op Jezus. Daar kunnen we veel van leren! Laten we, als mensen naar ons toekomen om ons te beklagen, bidden dat we een antwoord zullen geven dat van onszelf af en naar Jezus toe wijst. Dat kan alleen als we, net als Johannes, beleven dat Hij moet wassen en wij minder moeten worden. En dat is nu juist iets waar we helemaal niets voor voelen, tenzij we zoveel van Jezus gaan houden als een bruid van de bruidegom. Want we moeten wel heel veel van iemand houden, willen we onszelf aan hem verliezen!
Johannes hield veel van Jezus omdat hij wist wie Hij was en hij heeft er met vreugde van getuigd. Hij wilde niets liever dan dat Jezus tot Zijn volle heerlijkheid zou komen.
Wij staan het openbaar worden van de heerlijkheid van Jezus vaak in de weg omdat we zelf willen schitteren in Zijn Licht. Zo kunnen we nooit Zijn wegbereiders zijn naar het hart van onze naasten. Maar als we in Jezus geloven, vertrouwen we Hem ons hele leven toe en zijn we bereid Hem te gehoorzamen. En wie Hem gehoorzaamt, erkent dat Hij uit de hemel is gezonden om ons opnieuw het Leven te geven.
Dat Leven is Hijzelf! Waarom zouden we dan onder de toorn van God willen blijven door onszelf te handhaven, terwijl, als we Hem plaats geven in ons hart, Hij ons Eeuwig Leven geeft?!