Dit stukje staat in nauw verband met wat zes dagen daarvoor gebeurd was. Jezus had Petrus in het openbaar bestraft. Het was niet gering geweest: “Ga achter Mij, satan; ...want gij zijt niet bedacht op de dingen Gods, maar op die der mensen”(Matt.16:23).
Wij zouden denken dat het nu wel afgelopen zou zijn met Petrus: afgewezen als een satan! Maar zes dagen later nam Jezus Petrus en Jacobus en zijn broeder Johannes mede en Hij leidde hen een hoge berg op...
Mocht ooit in ons hart de gedachte opkomen dat wij het nu wel voorgoed verknoeid hebben bij God, laten we dan beseffen dat Gods trouw meer is dan al ons falen.
Jezus nam dus Petrus en de twee andere apostelen mee een hoge berg op. Waarom moesten deze drie dit meemaken?
Er staat: “Zijn gedaante veranderde voor hun ogen en zijn gelaat straalde gelijk de zon en zijn klederen werden wit als het licht”. Terecht staat er boven dit stukje: “de verheerlijking op de berg”. Even zagen deze drie mannen hun Here zoals wij Hem straks zullen zien bij Zijn terugkomst op aarde.
Nu was daar niet meer de mens Jezus, maar de Koning der Koningen, zoals Hij elders wordt genoemd!
Nu waren de banden van de tijd even verbroken en konden Mozes en Elia, die grote Godsmannen uit het Oude Testament, met Jezus spreken over “Zijn uitgang, die Hij te Jeruzalem zou volbrengen”(Luc.9:31). Petrus wist niet meer wat hij zeggen moest, maar hij vond het prachtig om met deze drie grote mannen uit Gods heilsplan bij elkaar te zijn!
Maar God verdraagt het niet dat Petrus Elia en Mozes op één lijn zet met de Zoon! Daarom klinkt de stem van God: “Deze is Mijn Zoon, ...hoort naar Hem”. En als ze dan hun ogen weer opslaan, zien zij niemand dan Jezus alleen...