In het eerste vers van het gedeelte dat wij voor vandaag lezen, wordt in de grondtekst eigenlijk helemaal niet over een ‘ambt’ gesproken: „Als iemand ernaar verlangt om opziener te zijn, dan verlangt hij naar een goed werk”.
De kerk heeft, in tegenstelling met de Schrift, een duidelijk onderscheid gemaakt tussen het werk van opziener en dat van ouderling. Een opziener waakt over de Gemeente zoals een oudste behoort te doen. De liefde van Christus wekt dit verlangen in iemand en allen in de Gemeente merken dat op en danken God er voor. Ze merken het omdat deze broeder voor de Gemeente gaat zorgen met evenveel liefde en toewijding als voor zijn eigen huisgezin.
We krijgen voor de dienst in het Koninkrijk van God geen vorming aan de universiteit, maar in het dagelijkse leven met God. God roept ons niet op grond van de mooie woorden die we kunnen spreken, die zullen ons hooguit oordelen (Luc.19:22), maar op grond van onze daden in het gewone dagelijkse leven waar trouw moet blijken! Daarom staat er ook in de Hebreeënbrief: „Let op het einde van hun wandel”. Met hun wandel wordt hun levensinstelling bedoeld, dat wat openbaar komt in moeilijke situaties, en met het einde van hun wandel wordt niet hun sterven bedoeld, maar het resultaat van hun levensinstelling. Wie Jezus Christus heeft liefgekregen, is ook heel erg van de Zijnen gaan houden. Dan verlang je er naar om Zijn Gemeente, de kring van gelovigen, te dienen. God zal ons zeker hierbij inschakelen als we in onze eigen gezinssituatie hebben geleerd om met de liefde van Christus leiding te geven aan vrouw en kinderen, want alleen in die gezindheid kunnen we de Zijnen meenemen op Gods wegen.