Het is met ons net als Mozes voorzegde van het volk Israël: als het ons goed gaat, dan vergeten wij God. Nee, we denken nog wel aan Hem, maar we laten ons niet meer door Hem leiden. We houden nog wel een bidstond en een dankstond voor het gewas en we danken nog wel voor al onze voorspoed. Maar tegelijkertijd vragen we ons af of we alles werkelijk van God gekregen hebben. Want we hebben toch eigenlijk in de grond van de zaak alles zelf goed voor elkaar gekregen. We zeggen dat we op God vertrouwen, maar we wijden ons met alle zorg aan onze eigen zekerheden. Ook al maken we ons nu eindelijk ook een beetje zorgen over het ‘welzijn’, we stellen ons vertrouwen volkomen op de economen, die er voor zullen zorgen dat de welvaart er in elk geval niet minder op wordt.
Ja, eigenlijk hebben we meer vertrouwen in ons eigen kunnen dan in God. We stellen zelfs zonder blikken of blozen vast dat hoewel alles een gave van God is, er toch blijkbaar geen behoefte meer is om Hem er voor te danken.
Als oorlogsgeweld ons wat meer gaat bedreigen, merken we droogjes op dat tweeduizend jaar Christendom geen vrede heeft gebracht en zo zullen we dan God ook daar de schuld van geven! Ja, ons hart is vet geworden en we zijn God die ons zegenen wil, vergeten. Maar omdat wij Hem gekrenkt hebben, misschien al eeuwen lang, heeft Hij Zijn aangezicht van ons afgewend. Waarom roept het ons niet op tot verootmoediging, inplaats van heel dapper te zeggen: ‘God is dood’? En wat zal dan het einde van de wereld zijn?
Maar is er bij God dan helemaal geen genade meer? Ja zeker wel! Want ondanks al onze hoogmoed en trots, blijft bij God van kracht dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gaf, om vrede te geven aan hen die het echt alleen van Hem verwachten!